woensdag 27 februari 2013

Wie ben je: Bambi, Peter Pan of Barbie?

Ik heb iets meer dan een maand geleden, mijn eerste blogpost als 'Man en Paard' geschreven. Tijd voor een terugblik. Even reflecteren, navelstaren, spiegelen of mijzelf diep in de ogen kijken (voor zover dat gaat met zo'n dikke zonnebril).

Het is niet dat ik voor het eerst schrijf overigens. Eerder heb ik onder een ander pseudoniem geschreven, maar dat werd geen succes en ik heb die blog verwijderd. Misschien dat er nog wel ergens flarden daarvan op het internet rondzweven.

Bambi

In januari 2013 ben ik weer met frisse moed begonnen.
Als ik alles zo terug lees, ben ik vooral begonnen om frustraties van mij af te schrijven. Het klinkt nogal eens opstandig, schreeuwerig, tegendraads en gefrustreerd. Lekker schoppen tegen de gevestigde orde, mensen afzeiken en iedereen stom vinden.

Ik klink als een jengelend verwend klein kind. Je kent ze wel, die jankjongeren die je in de supermarkt tegenkomt, vergezeld door een paniekerig kijkende, angstig hert imiterende, ouder, die zichzelf continue verontschuldigt tegenover het overige winkelende publiek, dat met afkeurende blikken naar de op de vloer rollende dreumes kijkt. Bambi en de Draak...

foto: 'here we go again...' - loungerie via Compfight cc

Barbie

Inmiddels ben ik het drammerige al een beetje kwijt aan het raken, alhoewel ik nog steeds behoorlijk over de zeik kan gaan en ongeremd mijn mening wil spuien. Er zijn van die momenten dat ik gewoon nog steeds niet volwassen ben, waardoor ik steeds meer begin te twijfelen of ik wel of niet aan het Peter Pan syndroom lijd (vrouwelijke of mannelijke variant: kies maar uit).

Maar ja, zeg nou zelf, wie wil nou niet nog steeds stoer gevonden worden, door de lucht vliegen, ijzer vreten en, net als Simson, de allersterkste zijn? Of in een roze cabrio rondrijden, je 'my little pony' borstelen en toch nog even dat leuke balletpakje-van-vroeger (so cute!) uit de kast halen? Jawel, er is ook een Barbie syndroom. Dat kan trouwens zowel op het fysieke vlak (wespentaille, duckface, botox) slaan, als op Personal Branding (volgens Verbeeck).

Ik denk dat ik nog maar even wacht met volwassen worden. Dat kan altijd nog; later, als ik groot ben. Mocht je binnenkort aan je vergadertafel iemand tegenkomen die zich gedraagt als een klein kind en enigszins met één been buiten de realiteit lijkt te staan, dan heb je grote kans dat je mij tegen het lijf bent gelopen.

Tip voor de lunch na de vergadering: graag frietjes met appelmoes en een flesje chocolademelk (met rietje).


Links


Geen opmerkingen:

Een reactie posten