Ze wordt te snel groot. Dat vind ik, maar zij deelt die mening niet.
Met weemoed denk ik soms terug aan haar kindertijd. Toen ze nog klein was, inclusief Dora-kapsel, cute, ontwapenend en überschattig. Elke avond een paar pagina's uit het Berenboek of uit Jip en Janneke voorlezen, waarbij je dan je best deed om de beer, poes Siepie of hond Takkie zo goed mogelijk neer te zetten. Je leefde je zó in dat je vanzelf de beer, hond of kat werd.
Helaas worden er steeds minder verhalen gelezen en verteld. Jip en Janneke zijn ingeruild voor GTST, smartphone en laptop. Als ouder kom je er bij een puberende dochter niet meer aan te pas 's-avonds voor het slapen gaan.
 |
| foto: 'Pretty girl talking on the cellphone' - Lanak - stockfreeimages.com |
Pas bij het bezoek van opa komen de echte verhalen weer op gang. Verhalen over het verzet en de Tweede Wereldoorlog. Verhalen over waterlinies, geallieerden, parachutisten en hongersnood. Verhalen over vluchten, verstoppen en uitbundige feesten na de bevrijding.
Opa vertelt vol vuur en dochter 1, 2 en 3 hangen gebiologeerd aan zijn lippen. Jawel, ook dochter nummer 1. Alsof je middenin een soort 3D-film zit (zonder Jan Smit, dat dan weer wel) waarbij je onwillekeurig je adem inhoudt op spannende momenten, je je hoofd verstopt bij een laag overvliegende Messerschmitt en het water je in de mond loopt bij het verhaal (of mythe) van het Zweeds wittebrood.
In je genen
Het is een gave die bij opa's schijnt te horen. En het is een gave die bij veel tegenwoordige verhalenvertellers helaas ontbreekt. Écht boeiend verhalen kunnen vertellen moet in je genen zitten; dat is aangeboren kunst. Net zoals een virtuoos op een muziekinstrument zijn noten speelt, laat een goede verhalenverteller zijn woorden vloeien, klateren en sprankelen.En het beste gaat dat volgens mij, wanneer je iets doorleefd hebt, wanneer je er voor 200 procent achter staat. Anders is het nep, fake, fail en dislike. Een luisteraar prikt er zó doorheen: bam!
Onlangs heb ik een CEO aan het woord gezien. Hij stelde zich voor als transmediale storyteller en moest zijn bedrijf daar presenteren. Eén groot drama, echt waar. Hij kwam totaal niet geloofwaardig over. Geen bezieling, geen goedlopend sappig verhaal, geen vuur, geen lijn, geen gevoel, geen passie, geen geloof. Ja, héél even toen het over hemzelf ging.
"The goal is to do business with people who believe what you believe." Helaas, ik geloof hem nog steeds niet. Ook al heb je een goed verhaal, je moet het ook nog kunnen presenteren.
Waarom heeft dat bedrijf deze man daar neergezet? Of heeft de beste man zichzelf opgedrongen? Ja, hij heeft wel heel kort alle media waarop zijn bedrijf actief is laten zien (internet, radio, games en televisie), maar het bedrijf is tot op heden nog niet geland bij mij. De corporate story heb ik nog steeds niet gezien. Doel gemist, puntje laten liggen. Een verhalenverteller is toch heel wat anders dan een digitale-dia-presentator. Zonde van mijn tijd.
Deal?
Zullen we wat afspreken?Dat we eerst leren luisteren voordat we gaan praten?
Dat we het verhalen vertellen overlaten aan mensen die het kunnen? Aan bevlogen en bezielde mensen?
Dat we échte verhalen gaan vertellen en niet door marketingafdelingen kunstig in elkaar gedraaide scripts afvuren die niemand raken.
Dat we de boeken "Storytelling voor dummy's" en "Storytellen, iedereen kan het" voorlopig links laten liggen?
Dat we ook eens eenduidige definities voor het begrip 'storytelling' gaan opstellen zodat ik het ook snap?
Dat we gewoon jouw en mijn tijd nuttig gaan besteden en ik mijn mond hierover houd?
Naar onzin luisteren kan altijd nog. Je houdt bergen tijd over die je kunt besteden aan hobby's, fysieke sociale contacten en vrijwilligerswerk. Moet je zien wat voor een mooie verhalen dát oplevert...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten